در پیش نشست علمی و تخصصی که با عنوان موردکاوی: روش یادگیری مشارکت محور در 23 بهمن ماه در تالار ملک‌الشعرای دانشگاه بجنورد برگزار شد، جناب آقای دکتر شیخ زاده رئیس محترم دانشگاه بجنورد به واکاوی اهمیت روش موردکاوی و تاریخچه این روش در دانشگاه هاروارد پرداختند. 
در ابتدا به ایشان با توجه به اهمیت این روش در آموزش تئوریهای مدیریت به صورت کاربردی بر ضرورت ترویج این روش در دانشکده‌های مدیریت و سایر رشته‌های تحصیلی موجود در دانشگاه‌ها تاکید کردند. بنابراین جهت ترویج این روش و شناسایی متخصصین و صاحبنظران این حوزه با کمک  مرکز آموزش مدیریت دولتی که مسئولیت توانمندسازی مدیران کشور را برعهده دارد، در تاریخ 8 خرداد ماه سال 1403 شمسی اقدام به برگزاری همایشی ملی  با عنوان اولین همایش ملی کاربرد موردکاوی در آموزش مدیران دولتی خواهد نمود. 
چندین پیش نشست  درباره این روش جهت اطلاع‌رسانی و آگاهی بخشی  به جامعه علمی برنامه‌ریزی شده است. 
برای آگاهی از ضرورت بحث ایشان به طرح پژوهشی که با همکاری شورای عالی انقلاب فرهنگی با همکاری معاونت آموزشی و فرهنگی دانشگاه شهید بهشتی  تحت عنوان بررسی آسیب‌های در رشته مدیریت انجام شده است، اشاره کردند که برخی از مهمترین محورهای آن عبارت بودند از:
• عدم کاربردی بودن محتوا و برنامه آموزشی رشته مدیریت
• ضعف محتوای آموزش در پرورش مهارت‌های تخصصی
• فقدان فرصت عملی برای یادگیری 
• عدم انطباق اهداف آموزشی با اهداف و نیازهای جامعه، اقتصاد و صنعت و نداشتن قابلیت اجرایی
• کاربردی نبودن سرفصل‌های درسی موجود
• عدم همخوانی درست سرفصل‌ها با دنیای واقعی
• عدم استفاده از روش‌های تدریس تاثیرگذار و تاکید صرف بر استفاده از روش تدریس قدیمی
• عدم از استفاده از تجارب مدیران موفق در آموزش مدیران و دانشجویان
• عدم بکارگیری موردکاوی‌های تجربی مدیریتی در تدریس توسط اساتید 
متاسفانه اساتید از تجربه‌های مدیریتی در سازمان‌ها بی اطلاع هستند و مبتی بر روش سخنرانی مفاهیم مدیریتی را ارائه می‌دهند، به عبارتی از روشهای تدریس تأثیرگذار استفاده نمی‌کنند و کلاس‌ها معمولا بر اساس روش سخنرانی اداره شده و کمتر کلاسها به صورت کارگاهی، تیمی و مشارکت‌محور برگزار می‌شود.
فقدان تضارب آرا و پرسشگری در دانشجویان رشته مدیریت یک آسیب بزرگ است و معمولا نقد، انتقاد و شیوه تفکر انتقادی به دانشجویان آموزش داده نمی‌شود. دانشجویان در کلاس درس تعامل نداشته و بازخورد به موقع ارائه نمی‌دهند، بنابراین دانشجو به تفکر ترغیب نمی‌شود. 
موردکاوی به عنوان یک روش یادگیری مشارکت‌محور می‌تواند بسیاری از این چالش‌ها و آسیب‌ها را رفع کند. برای بررسی بیشتر این آسیبها و مشکلات تجربه جهانی را مرور کرده و در حد توان از آنها استفاده می‌کنیم.
دانشگاه هاروارد سرمدار استفاده از این روش است. ابتدا در دانشکده حقوق دانشگاه هاروارد (1870 میلادی) روش مورد کاوی مورد استفاده قرار گرفته و دانشجویان پرونده حقوقی واقعی را در کلاس درس مورد بحث و بررسی قرار می‌دادند. تا اینکه با ایجاد کارخانجات صنعتی در آمریکا و نیاز به مدیریت علمی و تخصصی آنها مکتب علمی تیلور پا به عرصه مباحث علمی گذاشته بود و در سال 1908 رشته مدیریت دانشگاه هاروارد تاسیس شد. تا سال 1921 نیز تدریس این رشته در این دانشگاه به صورت سخنرانی محور بود اما در آن سال به این نکته پی بردن که آموزش های آنها با نیاز صنعت مطابقت ندارد، بنابراین آموزشهای خود را به سمت موردکاوی سوق می‌دهند. اولین مورد از شرکت کفش جنرال در یک صفحه تدوین شد. به طور مثال مشکل آن شرکت این بود که کارکنان آنها 45 دقیقه زودتر کار خود را تعطیل می‌کنند. 
دانشکده مدیریت دانشگاه هاروارد شروع به شناسایی و مکتوب کردن مسائل واقعی سازمانها کردند و شیوه تدریس خود را به سمت موردکاوی سوق دادند، به طوریکه در سال 1923 در کمتر از دو سال بیش از دو سوم کلاس‌های این دانشکده به صورت مورد کاوی تدریس میشد. در سال 1953 بعد از گذشت 18 سال بیش از 15 هزار مورد نگاشته و برای تدریس ایجاد کرده و اقدام به ایجاد فضاهای آموزشی مورد نیاز مبتنی بر این روش کردند. 
دانشگاه هاروارد در سال 2021 صدمین سالگرد استفاده از روش تدریس به شیوه موردکاوی را جشن گرفت و جالب است که از سال 2019 اولین چهارشنبه ماه فوریه هر سال با عنوان روز جهانی موردکاوی نامگذاری شده و جشن گرفته می‌شود.
در ادامه آقای دکتر شیخ زاده بیان کردند به سابقه ایجاد دانشکده مدیریت دانشگاه هاروارد در تهران (دانشگاه امام صادق) پرداخته و سیر تاریخی این دانشگاه را در استفاده از این روش به عنوان شیوه تدریس مشارکت محور مورد بحث قرار دادند.